״ככל שאני מתבגר, אני מגלה שהעולם הופך להיות פחות ופחות מובן לי. חלקים כה רבים בחיי מושפעים ומוכתבים - לפעמים באופן בלתי נסבל ממש - על ידי אנשים ומאורעות, שבמהותם אינם רלוונטיים לי, ושיש זרות גמורה ביני לבינם. והנה, כשאני כותב, גם אם בתחילת תהליך הכתיבה אינני מבין מדוע אני נמשך לכתוב על נושא מסוים, או על דמות מסוימת, אני מגלה בהדרגה עד כמה הם קרובים לי, 'שייכים' לי. או שאני שייך להם. זה בעיניי הפלא של הכתיבה וגם הגְמול המתוק שלה- שאין בה זרות, שהיא כולה עיסוק בחומרים המהותיים ביותר של הכותב, וכיוון שכך, היא יוצרת עבור הכותב - ואחר כך, עבור הקורא - מקום שהוא איננו זר בו. בית.״
كلّما كبرت، أكتشف بأن العالم قد أصبح عسيرا على فهمي، على نحو متزايد. أجزاء كثيرة من حياتي، متأثرة ومحددة - على نحو غير محتمل بالمرّة أحيانا - من قبل أشخاص وأحداث ، هم في الأصل لا يعنوني، وهناك غربة تامة ما بيني وبينهم. وها انا، عندما أكتب، وحتى لو لم أفهم في بداية مسار الكتابة ما الذي يدفعني للكتابة عن موضوع معيّن، أو شخصيّة معيّنة، اكتشف تدريجّيا إلى أي مدى هم قريبون منّي، و"ينتمون" لي. أو أني أنتمي لهم. وهذا في نظري سحر الكتابة او أجرها العذب- حيث لا غرابة فيها، وكلها انشغال في المواد الأكثر جوهرّية للكاتب، ولأنها كذلك فهي تخلق بالنسبة للكاتب – وبالتالي بالنسبة للقارىء - مكانا لا يشعر فيه غريبا. بيتا."
"
