אל עבר סולידריות חדשה בין האנליטיקאי לאנליזנט - نحو تضامن جديد بين المحلّل وبين المُتحلّل
כשהקיום בעצמו מוטל בספק מתבצרת ההוויה בתחושת הקיום בלבד; האיום הממשי הכניס את כולם לסגר. בחסות המגיפה הכרעות התקבלו בדחיפות; סטודנטים חזרו לבית ההורים, ילדים בוגרים שלא חזרו מנועים לבקר בבית הוריהם. בני זוג נקרע וזה מזו בחסות הבידוד, ואחרים, דווקא נקלעו יחד בחסות הבידוד. הבעל לא יוצא לעבודה ונכלא עם אשתו בבידוד. האישה, נאלצת לחלוק את מרחב הפרטי שלה, עם בן-הזוג, הילדים,וכולם מאוחדים מחדש בבידוד אחד. עובדים חיוניים שמים את נפשם בכפם ונאלצים יום יום מחדש להסתכן בחשיפה לנגיף, האם יש להם ברירה או בחירה? ומי שלא חיוני שואל את עצמו: אם אני לא חיוני מי אני? האם אני מיותר? האם אני מחוץ למשחק? האם אחשב מעתה לנטל על החברה? האם בחסות הקורונה תעלם שכבת גיל שלמה? ואם בחסות המגיפה, יפטר העולם מהזקנים, איך יראה העולם בלי הזקנים,המבוגרים, ההורים? האם אני אהיה הזקנה שגזלה את מכונת הנשמה האחרונה מצעיר חזק וחיוני? אלה אינן שאלות תאורטיות; בדיוק כפי שמצאתי את עצמי בימים אלה מתאמצת לשכנע חבר קרוב שנדבק בקורונה באנגליה,שידרוש להיבדק, כי כאדם ערירי, לא נעים לו לתפוס אמבולנס או מכונת הנשמה על חשבון מישהו צעיר חזק וחיוני. בימים אלה הוא צריך לזוז הצידה; ״וזה שאתה יקר לי, זה לא מספיק?״. אם לא היה שומע שהוא יקר למישהו יתכן שהיה מוותר.
האיזון העדין בין ה-״להיות״ וה״להיות קיים״ הופר לחלוטין, ה - ex-sistence הוא עכשיו הקיום. וכולם, כך או אחרת, גם כאשר הם לא יוצאים מהבית,חיים מחוץ לקיום. תחושת ההוויה - מבולבלת. חווית החירום הכללי מאיצה תחושת חירום אישית. הגוף, מגויס לשמור על עצמו, וההוויה צפה. בימים הראשונים דברו על חוויה שללימבו, בהמשך על אי-וודאות, על בדידות, על אובדן סבלנות - עד מתי זה ימשך? ישנה אווירה של דחיפות. והקליניקה, הקליניקה ממשיכה להתקיים בלי נוכחות הגוף, רוכבת על גבי הטרנספרנס שנוצר אי אז לפני הקורונה. האם יחזיק הטרנספרס מעמד בלי נוכחות הגוף? בזמן הזה הקול מייצג את הגוף כולו, גם של האנליטיקאי. האם דרך הזום, מצליחים הקול והדיבור המופרדים מהמבט, לגעת בגוף?
והנה,כשהעולם משתנה לנגד עינינו, ואנו מבינים ביתר שאת מה זאת אומרת ש-״אין אחר של האחר״, שאנו חיים ברגע היסטורי. והנה, דווקא ברגע היסטורי זה, השיח האנליטי רלוונטי יותר מתמיד; האנליטיקאי כסובייקט מונח לידע, ממקום מושבו הריק, ממשיך לפעול כאובייקט סיבה. והזום, צינור התקשורת העכשווי, הסמל של הימים האלה, החסר את העיקר, בהפוך על הפוך, מייצג את ההשוואה בין כל בני האדם על פני הגלובוס, את הסולידריות הכלל עולמית החדשה, ויתכן שמייצר גם סולידריות חדשה בין האנליטיקאי והאנליזנט, המעניקה ממד חדש לתחושת הדחיפות של ההוויה ושל הקיום, מניעה את הדיבור המניע את תנועת המטוטלת בין האיווי וההתענגות, ומחייבת את האנליטיקאי, בזמנים אלה אף יותר מתמיד, להתייצב לצד האיווי.
عندما يكون الوجود بحدّ ذاتِه موضع شك، تنحصَر الكينونة في الاحساس بالوجود فقط؛ لقد أدخل تهديدُ الواقعي الجميعَ الى الحجر. اتخذت تحت طائلة الجائحة قرارات حاسمة وعلى نحو عاجل؛ عاد الطلاب الجامعيون إلى منازل الأهل، وليس من الممكن للأبناء البالغين الذين لم يعودوا إلى البيت زيارة أهلهم. انفصل أزواجٌ عن بعضهم البعض في ظلّ الحجر، فيما جمعّ الحجر آخرين. لا يذهب الزوج إلى العمل ويسجن مع زوجته في الحجر. تضطر الامرأة مشاركة مساحتها الخاصة مع زوجها والأولاد بينما يتحدون جميعهم في الحجر. يخاطر العمال الذين يعملون بوظائف ضرورية بالتعرض للفيروس يوميا. وهل يوجد لديهم خيار أو مناص من ذلك؟ يسأل من لا يعمل بعمل ضروري نفسه: إذا لم أكن أعمل بعمل ضروري فمن أكون؟ هل يعني ذلك أنني غير ضروري؟ هل أنا خارج اللعبة؟ هل سأعتَبَر من الآن عبئا على المجتمع؟ هل ستخفي الكورونا فئة عمرية كاملة؟ وإذا تخلص العالم من المسنين في ظل هذه الجائحة، فكيف سيبدو بدون المسنين، والبالغين، والأهل؟ هل سأكون المرأة المسنة التي تسلب آلة التنفس الأخيرة من شاب فتيّ يقوم بعمل ضروري؟ ليست هذه أسئلة نظرية؛ تماما كما وجدت نفسي هذه الأيام، أحاول إقناع صديق مقرب مصاب بالكورونا، يقيم في إنجلترا، بأن يتوجه للفحص، لأنه شعر كشخص مسن، من غير اللائق أن يستخدم سيارة إسعاف أو جهاز تنفس على حساب شاب قوي، يقوم بعمل ضروري. اعتقد أن عليه في مثل هذه الأيام أن يتنحى جانبا."ألا يكفي أنك عزيزعلي؟". لو لم يسمع أنه غالٍ على أحد ما لربما كان قد تنازل عن ذلك.
إن التوازن الحرج ما بين "أن تكون" و"أن تكون موجودا" قد انتهِك تمامًا، الـ ex-sistence هو الآن الوجود. جميعنا خارج الوجود، بشكل أو بآخر، حتى عندما لا نغادر المنزل. الشعور بالكينونة - مشوش. تحفز حالة الطوارئ الشاملة شعوراشخصيا بالطوارئ. يهبّ الجسد للحفاظ على نفسه، والكينونة تطفو. كان الحديث في الأيام الأولى عن شعور بلولبية لا نهائية، ولاحقا عن عدم الوضوح واليقين، عن الوحدة عن فقدان الصبر – حتى متى سيستمر ؟ هناك شعور وجو طوارئ عام. والعيادة، مستمرة في الوجود مع غياب الجسد، تمتطي أكتاف التحويل الذي كان قد تشكلّ في وقت ما، ما قبل الكورونا. هل سيصمد التحويل ويستمر دون حضور الجسد؟ يمثل الصوت في هذه الأثناء الجسد كله، كذلك لدى المحلل. هل سينجح الصوت والكلام، المنفصلان عن النظرة، لمسَ الجسد عن طريق الـzoom؟
وها، بينما يتغير العالم أمام أعيننا ونفهم على نحو أفضل ما تعنيه مقولة أن"لا آخر للآخر"، وبأننا نعيش في لحظة تاريخية؛ في هذه اللحظة التاريخية بالذات، يكون الخطاب التحليلي أكثر أهمية من أي وقت مضى؛ المحلل كذات مفترض أنها عارفة، من موقعه الفارغ، يواصل دوره كموضوع سبب. الزوم، وسيلة الاتصال الحالية ورمز هذه الأيام، والذي يفتقرالجوهر، يمثل للمفارقة، التساوي بين جميع البشر في جميع أنحاء العالم، والتضامن العالمي الجديد، وربما يخلق كذلك تضامنًا جديدًا ما بين المحلل والمتحلّل، مما يعطي بعدًا جديدًا للإحساس بالطوارئ بالنسبة للكينونة وللوجود؛ ما يدفع الكلام لأن يتأرجح ما بين الرغبة والمتعة، ويتطلب من المحلل، في هذه الأوقات، أكثر من أي وقت مضى، أن يقف إلى جانب الرغبة.
