התפלאתי מאוד לקרא את הארגומנט שנשלח.
שמתי לב שכל הדוגמאות שהובאו כדוגמא לשימוש בחוק באופן פרטי, התעלמות מהחוק או רמיסת החוק, שייכות לצד מסויים של המפה הפוליטית או אולי במילים אחרות שייכות להם.
הימין, הרבנים, החרדים, ביבי. מבקרי בית המשפט העליון ...
(כמובן כל הדוגמאות נכונות מקוממות מסוכנותו בלתי נסבלות)
האם באמת שאלת ההיענות לחוק הכללי שייכת רק לצד אחד של המפה הפוליטית?
האם ההצבעה על האחר כאשם, כאחראי, כחוטא, כמנוול ... הייתה מתקבלת במפגש אנליטי?
האם לא למדנו ש"רק על עצמי לספר ידעתי"?
האם לא נישא לנו כבר מקדמת דנא - "מה החלק שלך במצב"?
אנסח את דברי על פי חכם קדמון שאהוב עלי במיוחד. מצוטט בשם הבעל שם טוב שאמר (פרפרזה): מה שאדם רואה בחוץ זה מה שהוא. וריאציה מסוימת של רעיון זה מופיע כבר בתלמוד: "כל הפוסל במומו פוסל".
יש פרשנים הסוברים שהאמירה של הבעל שם טוב, כוונה כנגד הרבנים שהחרימו הרחיקו וסגרו את הדלת בפני הפרנקיסטים, לאחר שהתגלתה האורגיה רבתי שהתקיימה בעיר לאנצקורון בחבל פודוליה שבפולין (1756). הבעש"ט טען כלפי הרבנים, זה לא הם זה אנחנו! זה אני!
האם אני מוכן לראות את עיגול הפינות שלי בפני החוק?
האם אני יכול/ מוכן לראות את אחורי המגועלים?
אני תקווה שהמערכת לא תשלח לי תשובה פוליטית בנוסח תן דוגמא...
تفاجأت كثيرًا عند قراءتي للحجة. لاحظت أن كافة الأمثلة التي جيئ بها لتدل على استخدام القانون لأهداف شخصية، تجاهله، أو تعمد خرقه، محصورة لجانب معين من الخارطة السياسية. اليمين، الحاخامات، المتدينون (الحاريدبم)، بيبي (بنيامين نتنياهو)، منتقدي محكمة العدل العليا... (كافة الأمثلة صحيحة بالطبع، مثيرة للغضب، خطيرة ولا تطاق).
هل مسألة الانصياع للقانون محصورة على جانب واحد من الخارطة السياسية فقط؟
هل كان للإشارة إلى الآخر على أنه مذنب، مسؤول، مخطئ، وحقير، أن تكون مقبولة في لقاء تحليل نفسيّ؟
ألم نتعلم أنني "لا أستطيع التحدث الا عن نفسي". ألم نُسأَل منذ الأزل"ما هو قسطك في الوضع القائم؟".
سأصيغ كلامي وفقا لما قاله حكيم قديم أحبّه كثيرًا. نقلا عن الحاخام بعل شيم طوف الذي قال (بتصرف): لا يرى الإنسان في الخارج الا ما هو عليه. صياغة شبيهة أخرى لنفس الفكرة تظهر في التلمود أيضًا: "لا يُلغي من يلغي (الآخر) الا من خلال عيبه هو".
يعتقد بعض المحللين أن مقولة بعل شيم طوف كانت موجهة ضد الحاخامات الذين قاطعوا وأغلقوا أبوابهم في وجه الفرنكيين، بعد أنتم الكشف عن حالة الجماع الجنس الجماعية التي حصلت في مدينة لانتسكورن في منطقة بودوليا في بولندا (1756). ادعى بعل شيم طوف أمام الحاخامات أن المشكلة "ليست بهم، بل بِنا نحن. بي أنا!"
هل أنا على استعداد لرؤية عدم التزامي الصارم بالقانون؟
هل أنا قادر\على استعداد لرؤية "مؤخرتي القذرة"؟
كلي أمل في ألا تجيبني هيئة تحرير المجلة إجابة سياسية مثل "أعطِنا مثالًا"....
